-
- Olej kakaowy w pojemniku ceramicznym. Stosowany był w aptekach do wytwarzania czopków, globulek, maści, kremów lub mleczka. Pojemnik ceramiczny pozwalał na ochronę przed światłem, dzięki czemu bez dodatku konserwantów olej nie jełczał przez okres nawet 5 lat. Olej kakaowy po raz pierwszy zastosował w farmacji Antoine Baumé w połowie XVIII wieku.
-
- Olejek eukaliptusowy w buteleczce o barwie oranżowej. Olejek ze względu na swoje właściwości antybakteryjne łagodzi objawy grypy i przeziębienia. Stosowany jest również jako składnik płynów do płukania jamy ustnej i past do mycia zębów.
Oto zrekonstruowana powojenna apteka. Zgromadzone meble datowane są na 1958 r. Regały oraz stół recepturowy były wykorzystywane w recepturze. Dawniej apteki były zorganizowane według następującego schematu: apteka była położona w kamienicy, której z reguły właścicielem był aptekarz. Budynek najczęściej znajdował się w centrum miasta. Nad wejściem wisiało godło apteki, witające pacjenta. Godło nawiązywało bardzo często do pożądanych przez ludność treści religijnych, czyniąc tym samym aptekę miejscem „świętym”. Pomieszczenie ekspedycji zwane też pierwszym stołem, czyli część, gdzie byli obsługiwani pacjenci, mieściło się na parterze we frontowej części budynku. Na pierwszym piętrze znajdowało się mieszkanie aptekarza i jego rodziny, zaś na strychu – magazyny ziół i opatrunków. W rozległych piwnicach przechowywano z kolei surowce farmaceutyczne i odczynniki chemiczne. Przyrządzano tam również niektóre leki, wykorzystując m.in. potężne prasy apteczne i perkolatory (które można podzi
wiać w zielarni), takie jak nalewki i wina lecznicze (wino było używane jako rozpuszczalnik dla wielu leków), a także zwykłe wina spożywcze. Głównym pomieszczeniem, w którym aptekarz sporządzał leki, była receptura znajdująca się na zapleczu apteki. Miejsce to było niejako sercem apteki, ponieważ apteki nierzadko były małymi fabrykami galenowymi (Lek galenowy – zwyczajowa nazwa leku recepturowego sporządzonego z surowców roślinnych, zwierzęcych i/lub mineralnych według przepisu zamieszczonego w farmakopei lub receptariuszu). Preparaty sporządzane w recepturze były przeznaczone na potrzeby własnych pacjentów, a także dla mniejszych okolicznych aptek. Z uwagi na szeroki zakres sporządzanych leków z surowców roślinnych, zwierzęcych i/lub mineralnych, receptura musiała być bogato wyposażona w sprzęt laboratoryjny różnej „maści”. Żaden lek nie powstał bez niezbędnych utensyliów aptecznych takich jak: moździerze (porcelanowe, miedziane, metalowe, drewniane) z pistlami (porcelanowe, metalowe, drewniane, mieszane -porcelanowo – drewniane), infuzorki, parownice, tabletkarki, perkolatory, prasy apteczne, czopkarki, pigulnice, szkło laboratoryjne (kolby, zlewki, cylindry, probówki, palniki, aparaty do destylacji) i wiele innych.