-
- Kleszcze LISTON do cięcia kości
-
- Salpingograf: urządzenie przeznaczone do diagnostyki płodności oraz umożliwiające wyprowadzenie kontrastu do jamy macicy
-
- W gablotach stołowych znajdują się narzędzia chirurgiczne i ginekologiczne, a w tle przenośny defibrylator
-
- Trokar służący do przekłuwania ciała w celu punkcji lub drenażu
-
- Paratusy z lat 70. I 80. XX w. Pojemniki metalowe do przenoszenia i wyjaławiania strzykawek i igieł. Najczęściej sterylizowano je spirytusem lub przy użyciu gotowanej wody.
-
- Stetoskop położniczy zwany również stetoskopem Pinarda (od nazwiska jego twórcy). Pozwala na badanie tętna płodu, znajdującego się w brzuchu matki.
-
- Piła amputacyjna, płytowa typu Weiss do obcinania kończyn.
-
- Piła kostna Langenbecka znajduję zastosowanie w chirurgii kostnej, np. przy amputacji palców. Nazwano ją na cześć XIX-wiecznego niemieckiego chirurga wojennego Bernharda von Langenbecka.
-
- Brzytwa chirurgiczna firmy SFK Wapienica. Starobielska Fabryka Kos powstała w 1938 roku. Produkowała między innymi brzytwy stosowane do golenia pacjentów przed zabiegami. Brzytwy chirurgiczne były zrobione z dobrej stali i sterylizowano je po użyciu.
-
- Fotel ginekologiczny z lat 40. XX wieku.
-
- Defibrylator przenośny produkcji holenderskiej z lat 70. XX w. Urządzenie służy do przywracania właściwej czynności pracy serca w przypadku migotania komór. Migotanie komór odpowiada za 75% przypadków nagłego zatrzymania krążenia.
Medycyna (łac. medicina „sztuka lekarska”) jest nauką empiryczną (opartą na doświadczeniu) obejmującą całość wiedzy o zdrowiu i chorobach człowieka oraz sposobach ich zapobiegania i ich leczenia. Chirurgia (z grec. cheir − ręka, ergon – czyn, działanie, cheirurgia – ręcznie wykonywana praca) to dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym. Pomoc lekarska stawała się z biegiem lat coraz bardziej skuteczna, zmianie ulegał tylko jej zakres. W nauczaniu zawodu ważna była nie tylko praktyka, ale i teoria. Od II połowy XVIII w. chirurgia została przedmiotem uniwersyteckim wydziałów lekarskich. Do tych czasów chirurdzy zdobywali swoje wykształcenie jako cyrulicy lub pomagając rannym w trakcie działań wojennych. Nieliczni posiadali wykształcenie akademickie. Wraz z powstaniem uniwersyteckich klinik chirurgicznych wzrósł prestiż chirurgii.
W XIX w. nastąpił gwałtowny rozwój fizjologii i patologii, opartych na badaniach doświadczalnych, z czym wiązał się powrót do szczegółowej anatomii. Znajomość anatomii była podstawą postępu chirurgii. Wielu chirurgów przechodziło szkolenie najpierw z anatomii i patologii, a później łączyło anatomię z chirurgią i położnictwem. Ówczesna nieznajomość bakteriologii pozwalała na łączenie tych specjalności. Dalszy rozwój anatomii i fizjopatologii chirurgicznej, zniesienie bólu i opanowanie zakażeń przyrannych, udoskonalenie tamowania krwawienia i techniki operacyjnej pozwoliły chirurgom na rozszerzenie zakresu zabiegów i wkraczanie coraz głębiej w tkanki ciała ludzkiego.
W XX w. chirurgia była już bogata w wiele nowoczesnych rozwiązań i technik. Nastąpił czas oddzielania się coraz węższych specjalizacji zabiegowych. Do najważniejszych należały: ginekologia i położnictwo, ortopedia.