-
- Sprzęty używane na co dzień w laboratoriach diagnostycznych
-
- Mikrowaga wraz aluminiowymi naczynkami wagowymi
-
- W gablotach zgromadzono wagi oraz szkło laboratoryjne, które wykorzystuje się w laboratoriach diagnostycznych
-
- Wytrząsarka laboratoryjna z 1989 roku
-
- Aglutometr. Takim urządzeniem mierzono, na przełomie lat 50. I 60. XX wieku, stopień zlepiania się antygenów krwi. Wykorzystywany do określania grup krwi i oznaczania liczebności przeciwciał
-
- Hemoglobinometr Sahliego (Hemometr). Służy do określania stężenia hemoglobiny we krwi metodą kolorymetryczną. Składa się z dwóch brunatnych walców i szklanej rurki z podziałką procentową. Wynaleziony w 1902 roku przez szwajcarskiego lekarza Hermanna Sahliego.
-
- Mikroskop ”Berliner Schlachthof-Mikroskop firmy Ed. Messter, założonej w Berlinie w 1859 roku. Mikroskop pochodzi z około 1900 r.
-
- Mikrowaga wraz z aluminiowymi mikrotackami.
-
- Wytrząsarka laboratoryjna produkcji polskiej z 1989 r. Pozwala na szybkie i efektywne mieszanie cieczy lub tworzenie zawiesin.
-
- Statyw do pionowego pomiaru Odczynu Biernackiego z lat 60. XX w. Polegał na ocenie szybkości opadania krwinek czerwonych w długiej, wąskiej pipecie, zawierającej krew. Wynik odczytywano po 1 godzinie i wyrażano w milimetrach osocza, które znajdowało się nad krwinkami. Dziś pomiaru dokonuje się w pozycji ukośnej, która przyspiesza wykonywanie badania.
-
- Sumator hematologiczny. Pozwalał na zsumowanie policzonych elementów morfotycznych krwi, np. leukocytów, erotrycytów.
Diagnostyka laboratoryjna ma historię prawie tak długą, jak medycyna. Lekarze od wieków oceniali materiał biologiczny i były często to badania niezbędne do postawienia diagnozy.
Na rozwój diagnostyki laboratoryjnej miała niewątpliwie wpływ rewolucja techniczna na przełomie XIX i XX w. i związany z nią postęp w dziedzinie chemii, biologii oraz fizyki. Początkowo największy rozwój dotyczył metod chemicznych, w tym czasie zaczęły też powstawać pierwsze laboratoria – chemiczno-analityczne, a najbardziej znanym propagatorem zakładania pracowni badań mikroskopowych i chemicznych w celach diagnostycznych był dr Władysław Biegański (1857–1917), dla którego wzorem były kliniczne laboratoria niemieckie. Doktor Biegański w 1883 r. objął stanowisko lekarza szpitalnego oraz wyposażył laboratorium w szpitalu im. Najświętszej Marii Panny w Częstochowie, które funkcjonuje do dziś w tym szpitalu.
Prawdopodobnie pierwsze laboratorium kliniczne w Polsce powstało przy Klinice Lekarskiej w Krakowie. Twórcą był Józef Dietl (1804–1878), jeden z najwybitniejszych lekarzy XIX w., który studiował medycynę w Wiedniu i tam też rozpoczął praktykę lekarską. Współtworzył nową dziedzinę nauk medycznych — balneologię i pierwszy sklasyfikował polskie wody lecznicze. Rozpropagował fizykoterapię i leczenie higieniczno-dietetyczne. Laboratorium powstało w 1852 roku, było miniaturowe — zajmowało jedno pomieszczenie, w którym wykonywano badania chemiczne i mikroskopowe. Ponadto Dietl zapoczątkował badania hematologiczne na ziemiach polskich i rozszerzył zakres badań analityczno-chemicznych i mikroskopowych. W swoim laboratorium oglądał obraz mikroskopowy krwi i zwracał w nim uwagę na „pomniejszenie ilości ciałek czerwonych i pomnożenie ciałek białych”. Nie pomijał również znaczenia takich badań, jak wzrokowa ocena moczu (zwłaszcza barwa i klarowność) oraz jego ilość, a także cech fizycznych plwociny. Dietl wyposażył pracownię w najpotrzebniejszy sprzęt, odczynniki i zaprowadził osobny „dziennik rozbiorów chemicznych”.
Obecnie badania laboratoryjne wykonywane są głównie przez zautomatyzowane systemy analityczne.